GESCHIEDENIS KKF DE EENDRACHT SINDS 1842
De Eendracht is opgericht in 1842 en behoort tot de oudste "muziekmaatschappijen" van België. Fanfares en harmonieën zijn inderdaad ongeveer even oud als het koninkrijk. Zij groeiden uit verenigingen die op het einde van de achttiende eeuw begonnen te ontstaan. Zo bestond er in 1794 al één in het Oost-Vlaamse Ronse, genoemd naar Sinte-Cecilia, patrones van de muziek. Vooral in de negentiende eeuw echter kregen de verenigingen hun vorm en betekenis, terwijl hun aantal snel toenam. Weldra was er bijna geen dorp of stad in onze gewesten, of zij beroemden zich op een "sosjeteit".
De Eendracht, die zich voor haar naam liet inspireren door de nationale leuze van het nieuwe koninkrijk, heeft een mooi en diep spoor getrokken in de geschiedenis van ons dorp en van de zuidelijke Kempen. In haar historie weerspiegelt zich anderhalve eeuw volksontwikkeling en volkscultuur. Zoals dat op vele plaatsen het geval was, heeft de fanfare destijds natuurlijk ook in de politiek een rol gespeeld. Daar zijn glorieuze en dramatische herinneringen aan verbonden. Mogelijke wonden en littekens geworden en weggegroeid. De Eendracht tracht altijd in eendracht te leven.
In de zakelijke weergave van de voorbije tijden komt duidelijk de betekenis naar voor die De Eendracht voor leven en welzijn van Itegem heeft gehad. Een fanfare als de onze kunnen wij gerust een voorloopster noemen van de hedendaagse "cultuurcentra". Was zij niet het middelpunt van zowel het sociale als het culturele leven in onze gemeenschap? En is zij dat niet grotendeels gebleven?
Terwijl zij de muziek- en later ook zang- en toneelkunst dichter bij het volk bracht creëerde zij een authentiek en gemoedelijk gezelschapsleven. In de grote traditie van ons Vlaamse volk bracht zij de mensen samen, in ongedwongen dienst van de gemeenschap. Daar hoorde natuurlijk de Kempische kermisleute bij! Itegem wéét wat vieren is!
Als tegenwoordig zowat overal in Vlaanderen het muziekleven op verschillende niveaus zo mooi opbloeit, dan is dat ongetwijfeld mede te danken aan de basis die in de loop der jaren gelegd is door onze volksmuziekverenigingen. Fanfares en harmonieën kunnen ook nu nog de beste steunpilaren zijn van de plaatselijke en gewestelijke muziekopleiding. Zij scheppen de sfeer en de gelegenheid om de kunst te beoefenen "op mensenmaat".
Maar misschien is het mooiste aspect van een vereniging als de onze, dat zij het gemeenschapsgevoel in leven houdt en bevordert. Nee, de fanfare is geen buitentijdse folklore geworden, die kunstmatig in leven wordt gehouden! Integendeel, zij is en blijft springlevend. De jeugd, die meer dan ooit gelegenheid krijgt om muziek te beluisteren en zelf te beoefenen, in alle mogelijke vormen, komt ook nu nog talrijk meespelen en meeleven. De reden? Zij voelt goed aan wat ècht is.
Sinte-Cecilia is voor ons geen afgedankt heilige!
Moge het nog lang zo duren, in vrede en Eendracht!
vrij naar Gaston Durnez uit 150 jaar fanfare De Eendracht.
De Eendracht, die zich voor haar naam liet inspireren door de nationale leuze van het nieuwe koninkrijk, heeft een mooi en diep spoor getrokken in de geschiedenis van ons dorp en van de zuidelijke Kempen. In haar historie weerspiegelt zich anderhalve eeuw volksontwikkeling en volkscultuur. Zoals dat op vele plaatsen het geval was, heeft de fanfare destijds natuurlijk ook in de politiek een rol gespeeld. Daar zijn glorieuze en dramatische herinneringen aan verbonden. Mogelijke wonden en littekens geworden en weggegroeid. De Eendracht tracht altijd in eendracht te leven.
In de zakelijke weergave van de voorbije tijden komt duidelijk de betekenis naar voor die De Eendracht voor leven en welzijn van Itegem heeft gehad. Een fanfare als de onze kunnen wij gerust een voorloopster noemen van de hedendaagse "cultuurcentra". Was zij niet het middelpunt van zowel het sociale als het culturele leven in onze gemeenschap? En is zij dat niet grotendeels gebleven?
Terwijl zij de muziek- en later ook zang- en toneelkunst dichter bij het volk bracht creëerde zij een authentiek en gemoedelijk gezelschapsleven. In de grote traditie van ons Vlaamse volk bracht zij de mensen samen, in ongedwongen dienst van de gemeenschap. Daar hoorde natuurlijk de Kempische kermisleute bij! Itegem wéét wat vieren is!
Als tegenwoordig zowat overal in Vlaanderen het muziekleven op verschillende niveaus zo mooi opbloeit, dan is dat ongetwijfeld mede te danken aan de basis die in de loop der jaren gelegd is door onze volksmuziekverenigingen. Fanfares en harmonieën kunnen ook nu nog de beste steunpilaren zijn van de plaatselijke en gewestelijke muziekopleiding. Zij scheppen de sfeer en de gelegenheid om de kunst te beoefenen "op mensenmaat".
Maar misschien is het mooiste aspect van een vereniging als de onze, dat zij het gemeenschapsgevoel in leven houdt en bevordert. Nee, de fanfare is geen buitentijdse folklore geworden, die kunstmatig in leven wordt gehouden! Integendeel, zij is en blijft springlevend. De jeugd, die meer dan ooit gelegenheid krijgt om muziek te beluisteren en zelf te beoefenen, in alle mogelijke vormen, komt ook nu nog talrijk meespelen en meeleven. De reden? Zij voelt goed aan wat ècht is.
Sinte-Cecilia is voor ons geen afgedankt heilige!
Moge het nog lang zo duren, in vrede en Eendracht!
vrij naar Gaston Durnez uit 150 jaar fanfare De Eendracht.
